8. Budynek szkoły łacińskiej

Ulokowano go dokładnie tam, gdzie stały wcześniej kaplica Świętego Jerzego oraz stara szkoła. Do dnia dzisiejszego w jego piwnicy można dostrzec relikty dawnej kaplicy. Inicjatorem inwestycji był urodzony w Lubaniu kanclerz elektora brandenburskiego Adrian Albinus. W 1587 r. przedstawił on pastorowi Martinowi Bohemusowi własną wizję rozbudowy szkoły. Z kolei tenże, osobiście poinformował o pomyśle lubańskich rajców. Kiedy Albinus zaoferował 400 tal., rada miejska podjęła pozytywną decyzję. W kwietniu 1588 r. usunięto częściowo mury kaplicy, po czym położono kamień węgielny pod budowę nowej szkoły. Prace budowlane nadzorował mistrz murarski Martin Salin. Budowę zakończono w 1589 r. 
Siedemdziesiąt lat później, podczas jednego z największych pożarów w dziejach miasta, spłonęły dach i górne piętro budynku. W 1670 r. historia się powtórzyła. Ogień ponownie strawił najwyższą kondygnację szkoły. Mimo kolejnych bolesnych ciosów ze strony bezwzględnego losu, lubaniacy zawsze przywracali do świetności swoją wszechnicę. W 1690 r. korytarze wyłożono kamiennymi kaflami. 4 lata później zawieszono w budynku dzwon w specjalnym wykuszu. Pod koniec XVIII w. znacznie rozbudowano budynek - poszerzając go w stronę ogrodu klasztornego. W 1710 r. i 1751 odnawiano jego wnętrza. Ostatni raz w swojej historii, szkoła została zniszczona przez ogień 14 lipca 1760 r. Prace remontowe prowadzono przez 12 lat. 
Obecne elewacje pochodzą z 1914 r. W czołowej elewacji znajduje się kamienne obramienie drzwi z datą 1752 – symbolizującą ukończenie remontu. Natomiast tuż obok wmurowana jest tablica fundatorów: Adriana Albinusa i jego małżonki Anny Wigand. Działająca w budynku wczesnonowożytna szkoła łacińska odegrała ogromną rolę w historii Lubania. Bez niej dziedzictwo kulturowe miasta byłoby znacznie uboższe.