Patronat św. Marii Magdaleny ma głębokie powiązanie z historią Lubania. Postać ta może połączyć to, co przeszłe z tym, co obecne i przyszłe. Od prawie 700 lat w Lubaniu znajduje się Zgromadzenie Sióstr św. Marii Magdaleny od Pokuty, który obecnie posiada status Domu Generalnego Zgromadzenia.
Siostry św. Marii Magdaleny od Pokuty powstały w XIII wieku i zostały zatwierdzone w Kościele przez papieża Grzegorza IX bullą Religiosam vitam eligentibus z dnia 10 czerwca 1227 r., jako wspólnota poświęcająca się życiu kontemplacyjnemu. Siostry używają skrótu nazwy, pochodzącego z języka łacińskiego: CSMM (Congregatio Sororum Sanctae Mariae Magdalenae de Penitentia) oraz potocznego określenia: Siostry Magdalenki od Pokuty. Strojem sióstr jest szary habit z różańcem przy pasku oraz welon o jaśniejszym odcieniu. Godłem Zgromadzenia jest krzyż osadzony na skale oraz biała lilia i naczynie z wonnym olejkiem. Hasłem Zgromadzenia jest pokuta.
Pierwszy klasztor Magdalenek od Pokuty na ziemiach polskich, do którego w 1217 roku przybyło pięć pokutnic z Marsylii, został ufundowany w Nowogrodźcu nad Kwisą przez św. Jadwigę Śląską i jej małżonka Henryka Brodatego. Już w 1320 roku, dzięki staraniom Henryka, księcia jaworskiego i ziębickiego, powstał konwent w Lubaniu, który w niedługim czasie stał się główną siedzibą Sióstr Magdalenek od Pokuty. Tylko on przetrwał sekularyzację klasztorów przeprowadzoną przez rząd pruski w 1810 roku.
Siostry w okresie średniowiecza posiadały przywilej uroczystego sprawowania pacierzy zarezerwowanych dla kapłanów, co stawiało je w uprzywilejowanej pozycji w Kościele. To decydowało również o tym, że ich klasztory były ważnymi centrami duchowymi i kulturalnymi. Mniszki, choć żyły za klauzurą, to miały wielki wpływ na rozwój miast, w których posiadały swe klasztory ulokowane przy kościołach parafialnych, za które brały szeroko rozumianą odpowiedzialność.
W swoją wielowiekową historię Magdalenki od Pokuty oprócz modlitwy i pokuty wpisały wspaniałe dzieła posługi samarytańskiej. Z ich inicjatywy powstawały między innymi szkoły, ochronki, szpitale, na rzecz których siostry udzielały chętnie środków z posiadanych przez siebie dóbr. I tak na przykład w początkach XIX wieku (lata 1814 – 1824) została zorganizowana w Lubaniu szkoła dla dzieci, która w 1883 roku liczyła 320 uczniów.
W momencie wybuchu II wojny światowej siostry prowadziły w Lubaniu dom opieki dla osób starszych oraz szpital dziecięcy. W wyniku działań wojennych w Lubaniu pozostały tylko cztery siostry, gdyż pozostałe w powojennej tułaczce dotarły do Seyboldsdorf w Bawarii. Pozbawione wszelkich środków do życia, jak również klasztoru siostry musiały podjąć wysiłek odbudowania miejsca właściwego dla ich sposobu życia.
Na mocy specjalnych uprawnień Ksiądz Prymas Stefan Wyszyński w 1957 roku przedłużył siostrom dyspensę od klauzury papieskiej, udzieloną im wcześniej w 1933 roku przez Stolicę Apostolską. Dzięki tej decyzji, z upływem lat siostry coraz bardziej angażowały się w zewnętrzne dzieła apostolskie między innymi: wychowanie młodzieży, wspomaganie osób moralnie zagrożonych oraz we współpracę z Kościołem lokalnym w jego misji duszpasterskiej.
W 1998 roku Siostry otworzyły przy Domu Macierzystym Zgromadzenia w Lubaniu Ognisko Wychowawcze dla dziewcząt im. św. Jadwigi Śląskiej, aby włączyć się jeszcze bardziej w wychowywanie młodego pokolenia w klimacie szacunku dla fundamentalnych wartości ludzkich i chrześcijańskich.
W ciągu wieków Zakon Świętej Marii Magdaleny od Pokuty przechodził różne koleje losu spowodowane wojnami, reformacją oraz prześladowaniami religijnymi. Wszystkie te czynniki spowodowały, ze siostry stanęły wobec konieczności podjęcia decyzji o zmianie dotychczasowego, klauzurowego sposobu życia na kontemplacyjno-czynny. Stąd też od dnia 19 marca 1995 roku Siostry Magdalenki od Pokuty (z siedzibą władz generalnych w Lubaniu) zostały zatwierdzone przez Stolicę Apostolską jako instytut zakonny na prawie papieskim, oddany dziełom apostolskim.
Łącząc kontemplację z działalnością apostolską Siostry Magdalenki od Pokuty pozostają wierne charyzmatowi, jakim jest pokuta i modlitwa wynagradzające Bogu za grzechy świata, a zwłaszcza kobiet.